Yazmıyorum ya uzun süredir bahanem de yok hani. Sadece zamana sığamayanlardan olmak istiyorum, çok mu? O kadar da önemli değilim kendim için. Nefes alıp verişlerimi anlamlandıracak eserler bırakmak ve arkamdan iyi şeyler konuşacak birkaç kişi olsun istiyorum.
Ölüm gerçekten soğuk hem de her şeyiyle. Hele ki bir yakınınızı kaybetmek… İlki zor oluyor gerçekten. Ardından neler oluyor, ne değişiyor bilmiyorum ama gitgide hissizleşmeye başlıyor insan. Zaman ne geriye çevrilebilir ne de durdurulabilir. Dur durak bilmez, akar gider anlamazsınız neler olduğunu. Bir de bakmışsınız aynanın karşısında buruşmuş bir yüz, ağarmış saçlar ve iki büklüm olmuş bir beden. İşte oksijenin ciğerlerimize dolduğu ilk andan o ana kadar geçen süreyi nasıl kullandığımızdır tüm mesele. Çünkü başlama ve bitiş noktaları arasındaki zamanın tasarrufu bizdedir. Ne yapmak istersek, nasıl kullanmak istersek o şekilde bize ayak uydurur zaman. Büyüdükçe anlıyorsunuz toprağa ne kadar da yakın olduğunuzu ve bazen gerçektende keşke diyorsunuz, keşke! Ötelerin ötesine kavuşmak bazısına susuzluk bazısına ise suskunluk..
kardeşim yine çok güzel bir yazı ama Allah birdaha bu başlık altında yazı yazmamanı nasip eder inşalalh....